Column van de week: Overpeinzingen bij een standbeeld

Door: Floor van Oven

Elke week krijg ik de nieuwsbrief per post toegestuurd. Ik ben daar heel blij mee. En elke week stopt Jeroen, die de postverzendingen doet, er een leuk kaartje bij in. Deze keer een plaatje van een glimlachende engel met een gsm. Het is een standbeeld bij de Sint Jan in Den Bosch.

Ik zit er een poosje naar te kijken en besef hoe dankbaar ik ben met al die prachtige digitale ontwikkelingen. Om de andere dag bellen de kinderen om te controleren of ik me aan de regels houd. Alle kleinkinderen hebben digitaal onderwijs gehad. Ook tentamens zijn per computer afgenomen. Dankzij dit digitale tijdperk hebben ze geen al te grote achterstanden opgelopen.

Als ik bij mijn dochter ben regelt ze een telefoongesprek waarmee ik mijn kinderen en kleinkinderen in Bologna kan zien en spreken. Wat een feest!

Onwillekeurig denk ik terug aan de oorlog. De lange winter van 1944 zaten we thuis. De school was gesloten wegens gebrek aan brandstof. Lesboekjes waren er niet en papier al helemaal niet. Alles werd opgestookt in het kleine buiskacheltje dat in bijna ieder huisgezin op Texel in de kamer stond. Het kacheltje werd ‘duveltje’ genoemd.

Verveeld hebben we ons niet, want het was een strenge winter met veel sneeuw en ijs. Maar mijn ouders hadden grote zorgen. Bijna een half jaar hebben ze niet geweten of hun ouders in Utrecht en Harderwijk nog in leven waren. De spoorwegen staakten, er kwam geen post en telefoneren was niet mogelijk. Pas in mei hoorden we dat ze nog leefden en dat hun huis er nog stond.

Wat een zegen, al deze communicatiemogelijkheden in coronatijd.

Dankjewel Jeroen, voor deze glimlachende engel. Met wie zou ze bellen?