Lichamelijke turbulentie

Door ds. Lense Lijzen

Vandaag een boeiende en uitdagende column van Bert Keizer in dagblad Trouw. Onder de kop “Na je zeventigste heb je ineens een lichaam” gaat hij in op ouder worden en fysiek lijden. Kort gezegd komt de inhoud er op neer dat er bij lichamelijk lijden op jongere leeftijd altijd nog ruimte in jaren voor je ligt, die hoop en perspectief geeft op herstel. Maar op je zeventigste (het zal wel globaal bedoeld zijn) krijg je het besef dat wat er aan ongemak is, niet zomaar meer zal verdwijnen. Je weet dan dat voor je gewone leven ook je lichaam ertoe doet. Ik ben nog geen ervaringsdeskundige en kan dat dus niet zonder meer beamen. En dat hoeft ook niet. Ik herinner me nog goed een van mijn eerste huisbezoeken in Amsterdam bij een dame van 90+. Ze zei tegen mij: Jij hoeft ook nog helemaal niet te begrijpen wat het is om oud te zijn, dat kun je ook niet. Maar oud van geest was zij beslist niet. Zo was ze een warm voorstander van het zegenen van homo-relaties in de kerk.

En er is natuurlijk ook wel wat veranderd. Als ik naar de beelden van mijn grootouders rond hun 70e jaar kijk, waren dat echt oude mensen. Tegenwoordig stralen veel 70-plussers fitheid uit en doen daar ook het nodige voor. Maar als het lijf niet meer helemaal werkt zoals je wilt, kan ik wel begrijpen dat je je een keer inwendig verzet of hardop de Heer aanroept. Dat is ook een teken van leven, nietwaar?! Over een ding verbaas ik me wel bij Keizer. Want er zijn toch ook medemensen die van jongs af aan met hun lijf moeten leven, door een beperking of ziekte. Of die dat in hun volle leven, ver voor hun zeventigste, overkomt. Dat je letterlijk niet meer zo uit de voeten kunt als je zou willen.

En dan mag ik zeker mijn zegeningen tellen. Komende week is het 20 jaar gelden dat ik met onze auto over de kop ging en daar, wonderwel, zonder kleerscheuren af ben gekomen. Ik denk er weinig meer aan. Maar ik weet wel: ‘heel blijven’ is een groot goed, ook als je nog geen 70 bent.