Column van de week: Margreet Wouda
Geschreven door Redactie
Groningen, 2 april 2020 Margreet Wouda
Hallo lieve mensen,
Het was –alweer- een bijzondere week, Voor vrijdag, mijn vrije dag, staat mijn schrijfcursus gepland. Deze gaat in aangepaste vorm door en wel via Zoom, een applicatie waarmee via laptop of tablet met verschillende personen tegelijkertijd overlegd kan worden. Dat werkt als volgt: het beeldscherm is verdeeld in 4 vakken; in elk vak zie je een deelnemer aan het overleg. op een volgende pagina zie je dan de andere deelnemers. Degene die praat komt in beeld. Het vraagt enige discipline om niet door elkaar heen te praten, maar gelukkig hebben wij een juf die de leiding heeft. Ik ben heel tevreden over het feit dat het me gelukt is om me toegang tot dit nieuwe medium te verschaffen en het werkt goed: we zijn over de hele dag verdeel drie maal via Zoom verbonden en in de tussentijd doen we onze schrijfopdrachten. Ik word dankzij de Cororna-crisis in snel tempo een stuk digitaal-vaardiger.
Zaterdag is de dag dat ik voorheen mijn oude, 94-jarige moeder bezocht in het verpleeghuis de Dilgt in Haren. Dat mag nu niet meer. Maar ik heb een andere manier bedacht om haar te ondersteunen: ik breng haar een grote envelop met de inhoud van haar dagschema voor de nieuwe week. De A-viertjes heb ik opgeleukt met een plaatje van een bekende plek uit de stad of de provincie Groningen met daarachter een spreuk of een gedicht. Daarachter het schema van de betreffende dag, die begint om 8.00 uur ’s ochtends: ‘opstaan’ en eindigt om 20.30 uur met ‘lekker naar bed’. Daartussenin geplande activiteiten en tips voor het bekijken van b.v. een interessant tv-programma. De envelop plaats ik, met een bos bloemen, in de buiten de deur geplaatste bakken. Later blijkt dat mijn moeder de envelop pas 2 dagen later heeft ontvangen, de envelop moet eerst 24 uur in quarantaine.
Maandag werk ik thuis. Om 9.00 uur komt M., mijn huishoudelijke hulp. Tijdens de koffie is ze in tranen. Het blijkt dat er sprake is van financiële problemen in haar gezin; haar man zou eindelijk een vast contract krijgen bij de fabriek waar hij werkt, maar dat is door de Corona-crisis niet doorgegaan. Om allerlei redenen geeft het aanvragen van een werkloosheidsuitkering ook problemen. Omdat ik haar al lang ken, durf ik wat door te vragen en kom ik erachter dat ze binnenkort geen geld heeft voor eten voor haar 4 kinderen. Een ander punt van stress is het feit dat ze haar twee jongste kinderen, van 8 en 9 jaar, moet helpen met het maken van hun huiswerk, nu ze de hele dag thuis zijn. Maar, als geboren Marokkaanse, mist ze de noodzakelijk Nederlandse taalvaardigheid om ze goed te kunnen helpen. Ik bied aan om haar, zolang ze niet naar school gaan, van maandag tot en met donderdag te helpen met het maken van hun huiswerk, elke dag van 16.00-17.00 uur. Dat kan prima want mijn werk loopt qua urental wat terug en het gezin woont vlakbij. Bovendien: Ik heb de kinderen voorgelezen toen ze klein waren en me altijd afgevraagd wat ik nog meer kon doen., omdat ik het contact met dit gezin waardevol vind. Zo gezegd, zo gedaan. Om 16.000 uur zitten we met ons vieren rond de keukentafel en ontdek ik welke nieuwe manieren er in het onderwijs zijn ontwikkeld om kinderen rekenen en spellen bij te brengen. Heel leerzaam.
De volgende dag start ik met een video-conferentie met mijn collega’s – dementieverpleegkundigen. Ik hoor hier dat mijn thuiszorgorganisatie een zogenaamd ‘Corona-team’ heeft opgestart, samen met andere zorgaanbieders. Het betreft een speciaal verpleegkundig team voor Corona-patiënten in stad en provincie Groningen, die thuis wonen. dankzij dit team kunnen de beperkte beschermende materialen efficiënter ingezet worden en de ziekenhuizen worden ontlast. Een collega uit mijn team dementieverpleegkundigen heeft zich opgegeven en ik vraag me af of het ook iets voor mij is. Ik win informatie in maar na een gesprek met een vriendin en een collega besluit ik dat het niet op mijn weg ligt. Mijn bijdrage blijft het leveren van goede dementiezorg en wellicht het ondersteunen van mijn collega-verpleegkundigen en verzorging bij de uitvoering van hun reguliere werk.
