Bericht uit Ierland

Door: Willem van Goor

Het mooie Ierland, waar wij nu al zowat 23 jaar wonen, zit ‘op slot’.

Covid-19 maakt de dienst uit en bepaalt wat wel en wat niet kan.

Voor 70-plussers zoals ondergetekende, betekent dit dat je niet meer je tuinhek door mag. Maar ik ben wel ongehoorzaam en ga met mijn vrouw Doutsje mee naar de dorpssupermarkt. Ik blijf dan in de auto, zij gaat naar binnen. Daar staat de handgel al klaar en liggen handschoenen in een bakje. Je mag zelf je mondkapje meenemen; een sjaal is ook goed. Best wel vreemd, dat we nu in een wereld leven waarin gezichtsbedekkende kleding wordt toegejuicht en verplicht… Daar hadden we ooit toch zo’n moeite mee? Zo vervagen standpunten; een leermoment ?

We mogen elke dag voor “lichamelijke oefeningen” er even uit, wandelen of zo. Twee kilometer maximaal. (Overal geldt dat je een afstand van 2 meter moet bewaren tot anderen.) Met meer dan twee mensen in een auto is verboden en wordt beboet. Uitzonderingen zijn gezinnen uit een en hetzelfde huis. Het openbaar vervoer ligt stil.  Tijdens de Pasen en andere mooi-weer weekenden wordt door de politie in het hele land gecontroleerd -met blokkades en al- en auto’s van toeristische types worden terug naar huis gestuurd. Bezoek aan de supermarkt mag, wegen nagenoeg uitgestorven.

Bouwmarkten zijn open. Je kunt hen opbellen, dan legt men het bestelde buiten klaar, met de rekening erbij. Afrekenen per cheque of online.

Scholen, horeca, kerken, bioscopen, sporten, ‘name it’, alles is gesloten.

Plakkaten op de deuren: Gesloten, Covid-19! Folders in de bus: wat te doen en te laten. Word je ziek, dan je arts bellen; deze stuurt ’n testteam langs…

Voor onze vrienden op Achill Island, betekent dit dat we elkaar niet meer zien.

Al zo’n zes, zeven weken.

De sociale cohesie onderhouden we door appjes, mailtjes en telefonades. Iedereen stort zich op films, boeken, opruimen en -in ons geval- op de tuin. We skypen met een vriendin en lezen elkaar -eigen- verhaaltjes voor; vervanging van een etentje. Er ontstaat een gevoel van berusting, leven in het nu, maar ook van eenzaamheid en vervreemding.

Iedereen hoopt dat deze moorddadige pandemie snel zal stoppen, maar we menen te begrijpen, dat het nooit meer wordt zoals het was? Nieuwe kansen? Ik hoop het maar.

Willem van Goor

gemeentelid op Achill Island, Ierland

(op de foto: Uitzicht vanuit de eetkamer, Achill Island)