Een nieuwe maand, een nieuw geluid?

Door ds. Lense Lijzen

Met een aantekening in mijn agenda heb ik de datum gemarkeerd: op 11 maart heb ik mijn laatste gewone bezoek bij een van u gebracht. Dat is nu ruim zeven weken geleden. ‘Gewoon’, u begrijpt het al, wil in dit geval zeggen met een handdruk bij binnenkomst en bij afscheid en zonder verdere aanpassingen van wie waar zit. Volgens het nieuwe taalgebruik zou je misschien moeten zeggen ‘het oude normaal’. Maar daar wil ik nog echt niet in meegaan. Het is de andere kant van wat nu zonder blikken of blozen vooral in de media  het ‘nieuwe normaal’ wordt genoemd. Die woorden klinken als een soort bezweringsformule. Maar wat er ‘normaal’ is aan anderhalve meter afstand houden, ik zou het niet weten. Wat er normaal is aan niet op bezoek kunnen gaan, wie vertelt het mij? Normaal is het niet en mag het ook niet worden. Als we elkaar maar napraten wordt alles gewoon. Dat neemt niet weg dat de situatie waarin we zitten nog steeds ernstig is, zo ernstig dat voor taalkundige spelletjes eigenlijk geen plaats is. Dat wil ik ook best toegeven. Want de meeste mensen worden weliswaar niet ziek maar de gevolgen voor slachtoffers, mensen in de zorg, kwetsbare en eenzame mensen en voor wie zijn baan kwijt is of op het spel staat, deze gevolgen zijn enorm. 

Voor velen, ook voor mij, is de manier van werken veranderd. Plotselings is veel stilgevallen. Geen bezoeken, geen kringen, geen echte vergaderingen. Waar ik meestal met en tussen de mensen ben, heb ik nu al tientallen mensen telefonisch gesproken. Dat is best een goede manier van ‘ontmoeten’, sommige gesprekken zijn juist zeer intensief. We hebben enkele kerkdiensten opgenomen met als bijzonderheid de landelijke dienst van 19 april. Enkele vergaderingen zijn ook via skype, zoom of whatsapp gedaan en de gewenning aan de techniek gaat met rasse schreden vooruit. Voor twee avonden met studenten van het GSp was het een prima manier van bijelkaar komen.

Maar ’t nieuwe normaal? Ik moet er niet aan denken! Ik heb nog nooit zoveel uren op mijn kamer doorgebracht en natuurlijk is dat best uit te houden. Velen van u zal dat ook zo vergaan. Maar is het niet ook uit te houden omdat je denkt: toch wordt het ook weer anders! We weten niet wanneer, maar het wordt toch weer anders? En we komen ook langzaam bij een keerpunt, daar ziet het nu toch wel naar uit. ‘Wij leven van hoop en verlangen (…) en zo leven wij of anders hebben wij geen leven’, zei de Engelse dichter Wordsworth (1770-1850). Het is soms een hele toer maar daar houd ik me toch maar aan vast.

Foto: wikimedia